Yeniden Bir Olmak

YENİDEN BİR OLMAK

Merhaba sevgili okuyucularım, bugün sizlerle hayatın içinden bir "film" izleyeceğiz. Bu filmde, sahip olduğumuz ve bize emanet olan her şeyden sıyrılıp, aslında "kim" olduğumuzu sorgulayacak ve yeniden "bir" olmanın anlamını keşfedeceğiz.

Filmin akıcılığına bıraktım kendimi bugün. Bir anne gördüm, çocuğunu hayata hazırlarken büyüklüğün, söz sahibi olmanın verdiği azametle yaptırımlarını uyguluyordu. Çocuğun çırpınma, ifade etme, kaçma alanı ancak zihnindeki dünya kadardı. O azametli büyüğüne teslim olması çok sürmeden gerçekleşiyordu.

Bir öğretmen gördüm. Ah ne şık, ne alımlı, ne kültürlüydü. Tüm bunların verdiği güvenle ayakları ne kadar da sağlam basıyordu yere. Çocuklara yaptırım uygularken hataları olmuş, ne fark eder? Kim eleştirebilir ki, bir tebessümüyle affederlerdi. Çocuktu onlar nasılsa.

Bir patron gördüm, bir tatlı sözü için eğilip bükülen, cümlelerine türlü övgüler ekleyen insancıklar. Birkaç yalanı, biraz adaletsizliği olsa ne çıkar? Öyle her şeye gönül konulur mu? O patron sonuçta, över de, yerer de.

Çok güzel bir kız gördüm, gözlerim kamaştı. Durumu da iyi, giyim kuşam muhteşem. Etrafında pervane olmuş kız ve erkekler. Hayran, imrenen, kıskançlık dolu bakışlarla onu süzenlere şöyle bir bakıyor. "Ne yapayım, bu da benim farkım." diyor.

Geldim filmin sonuna. Bir anne gördüm. Pencerenin önündeki yatağından, dalgın gözlerle dışarıya bakıyor. Gelip geçenlerden bazılarını evladına benzetip, içinde bir umut beliriyor. "Şimdi gelse, elimi tutup beni bir kaldırsa, sarılıp öpse, yıkayıp paklasa, şu evi bir toparlasa." "Oysa ne kadar da heybetliydim." diye geçirdi içinden. Demek ki bu beden, bu güç, bu azamet bana verilen bir emanetti ve zamanı gelince alındı. "Bana kalan ne peki?" diye düşündü.

Bir öğretmen gördüm. Hayata birer şekilde tutunmuş, onuruyla yaşayan öğrencileri. "Bana artık ihtiyaçları yoktur." diye düşündü. "Benim onların sevgilerine, ilgilerine, yardımlarına ihtiyacım var mı acaba?" dedi. Gözleri doldu. "Makam bana verilen bir emanetti ve zamanı gelince alındı." dedi. "Bana kalan ne peki?" diye düşündü.

Bir patron gördüm. Bir hastane odasında. Bir iflasın ardından, kalan üç beş kuruşuyla, kendine bakacak bir yardımcı arıyordu günlerdir. "Yalnız yaşamak zor, zenginlik bana verilen bir emanetti, zamanı gelince alındı. Bana kalan ne peki?" diye düşündü.

Bir kız gördüm, o kazayı geçirmeden önce çok güzeldi. Elindekini avucundakini kaybetmenin hüznüyle "O güzellik bana emanetti, zamanı gelince alındı. Bana kalan ne peki?" diye düşündü.

Sonunda hepsi geç de olsa anlamıştı.

Tüm emanetler bu dünyada yaşamak için verilmiş araçlardı. Ve aynı zamanda tüm bu emanetleri nerede, ne şekilde kullandığımız da bizim sınavımızdı. Bize ait olmayan şeyleri, başkalarına üstünlük taslamak için kullandığımızda kayıplar vermeye başlamıştık. Fiziksel özellikler, mal ve mevkilerden soyunduğumuz kadarıyla vardık aslında. Ve o noktada "biz"dik, "bir"dik. Ne zaman ki bu emanetleri yanlış algılayıp giyindik, işte o zaman ayrıldık. İki olduk, üç olduk, çoğaldıkça kirlendik.

Yeniden arınmak, bir olmak umuduyla...

Umarım bu filmden çıkan dersler, hayatın koşturmacası içinde size bir an durup "Bana kalan ne?" sorusunu sorma fırsatı verir. Bir sonraki yazımda yeniden buluşmak dileğiyle...

Eğitimci Yazar: FİLİZ AKKAYA