Fulya ve Açelya

Fulya ve Açelya

Sevgili okuyucu, bu dokunaklı hikaye, umudun en küçük bir tohumdan nasıl filizlendiğini ve hayatın acımasız gerçeklerinin bu umudu nasıl soldurabildiğini anlatıyor. Filiz Akkaya'nın kaleminden dökülen bu satırlar, aynı zamanda hunharca katledilen kadın ve çocuklara adanmış bir ağıt niteliği taşıyor. Okurken kalbinizin bir kez daha merhametle dolması dileğiyle...

Perdeyi hafiften araladı kadın. Etrafı süzdü. Gözleri bir şey arıyordu; o perdeyi açmaya değer, kılık kıyafetine bakmaksızın bir güzellik. Sonra umutsuzca kapatıp, ellerini usulca çekti.

"O pencereyi açmaya değer bir şeyler olmalı," diye düşündü. Gözleri loş odada gezinmeye başladı ve yerde, duvar kenarında duran bir saksıya takıldı. Aceleyle koşup eline aldı. Elleriyle üzerindeki tozları silkeleyip masanın üzerine koydu. "Evet, aradığım tam da bu," diye geçirdi içinden.

Saksıyı güzelce temizledi ve gökkuşağının göz alıcı renklerine boyadı. İçini toprakla doldurup, o sihirli tohumları heyecanla serpti. Sıra en heyecanlı bölüme gelmişti. Perdeyi hafifçe araladı, pencereyi açıp saksıyı önüne yerleştirdi. Artık perdenin ardında bir umudu vardı. Kendi manzarasını yaratmıştı. Bir süre baktıktan sonra pencereyi kapattı ama perdeleri kapatmaya eli gitmedi.

Büyüyen Umutlar

Günler geçiyor, saksıdaki tohumlar suyunu içiyor, sabah güneşinde ısınıyor ve nazlı rüzgarlarda serinliyordu. O sabah kadın pencereyi açtığında, tohumların tomurcuk tomurcuk ona gülümsediğini gördü. Kalbi göğsünden fırlayacak gibiydi. Pembe olanına gözü ilişti. "Açelya," dedi, "adın Açelya olsun." Bir diğerine yaklaşıp beyaz, narin güzelliğini seyrederken de "Fulya," dedi.

Her gün ilk günaydınlar Açelya ve Fulya'ya, her gece son iyi geceler yine onlara söyleniyordu. Gün gün onlar büyüdükçe, kadının içindeki bahar da büyüyordu. Artık perdeler umuda açılıyordu. Uyanmak için bir sebebi vardı. Hayatın sandığı kadar acımasız olmadığını düşündü. Onlara her baktığında, özgürce kanat çırpan kuşlara gökyüzü, dalgalara süzülen gemilere derya oluyordu yüreği. Gönlünün şiirlerine vermişti adını: Açelya, Fulya.

Sonsuz Perde

Bir sabah pencereyi açtığında rüzgâr susmuş, güneş puslu, bulutlar ağlamaklıydı. "Kızlarım," dedi usulca. Gökkuşağı rengindeki saksı, Açelya ve Fulya'nın hunharca koparılıp parçalanmış gövdesine mateme durmuştu. Henüz tomurcuk, narin, naif güzelliklerine öylece bakakaldı. Oysa ne güzel günlere birlikte yol alacaklardı. Bu iki nazlı çiçek, hayata güzellik katmaktan başka ne yapmıştı ki bunu hak etsin? Yanlış dünyaların, yanlış topraklarına ekildikleri için mi yasaklanmıştı büyümeleri? Koca bir "ahh" çekti kadın. Kocaman çığlıkları göğsüne hapsedip, pencereyi kapattı ve perdeyi sonsuza dek çekti.

(Hunharca katledilen kadın, genç kız ve çocuklarımızın anısına ithafen)

FİLİZ AKKAYA EĞİTİMCİ - YAZAR

Bu hikaye, umudun kırılganlığını ve güzelliğin acımasız bir dünyada nasıl solabildiğini hatırlatıyor. Bazen hayat, kendi baharımızı yaratmaya çalıştığımızda bile bizi derin bir kışa mahkûm edebilir. Ancak önemli olan, her şeye rağmen içimizdeki o umut tohumunu yeşertmeye devam etmektir. Çünkü bir gün, açan her çiçek, soldurulan tüm çiçeklerin intikamını alacaktır.