DÜRÜST SİYASET MÜMKÜN MÜ?

DÜRÜST SİYASET MÜMKÜN MÜ?

Dün 20 Temmuz’du.
Türk’ün “teslim olmayız” dediği, bütün dünyaya bir kez daha onurla haykırdığı kutlu gün.
Kıbrıs Barış Harekatı’nın yıldönümü.
CHP’liler sosyal medyada dört bir yandan Ecevit resimleri paylaşmış… Ecevit kürsüde, Ecevit uçakta, Ecevit’in gözlüğü bile anılmış.
Hal böyle olunca, benim de aklıma bir Ecevit anım geldi. Hem biraz komik hem biraz düşündürücü...

Bundan yaklaşık on yıl önceydi... Güneş yine inadına parlıyordu, çay yine demli, memleket meseleleri ise yine yürek yakıcıydı. İşte böyle bir günde, CHP’li bir beyefendiyle memleketi kurtarma seansına girmişiz. Sohbetin başı AKP ve Erdoğan… Sonrası mı? Ekmeleddin vakasına hızlı bir geçiş!

Beyefendi önce nazikçe, “Tercihin yanlış” dedi. Sonra "Ama bakın, desteklemezseniz Erdoğan’a yararsınız. Oy bölmek olmaz." diye bir klasik tirada başladı. Biraz Shakespeare, biraz Cemaat Toplantısı havasında… Ardından şu cümleyi patlattı:

"Bazen kazanmak için fedakârlık gerekir."

Ben de cevabı yapıştırdım:
“O halde daha büyük fedakârlık yapın, Erdoğan’ı siz aday gösterin, garanti kazanırsınız!”

Ortam bir anda değişti. Mizahın dozu artınca beyefendi savunmaya geçti. Kılıçdaroğlu’nun vizyon eksiğini savunmaktan vazgeçip "vizyon tokadı" atmak istercesine konuyu hop diye Ecevit’e getirdi.

Dedim ki:
"Yahu sen CHP’li misin DSP’li mi?"
2002’ye kadar DSP’liymiş.
"Peki," dedim, “Madem öyle, niye Ecevit’i sattınız?”

Adam birden hiddetlendi. “Biz ömrümüzü verdik o adama!” dedi. “Rızkımızdan artırdık, il binaları açtık!”
Peki, sonunda ne oldu?

Öfkesine engel olamadı, ağzından baklayı patlattı:
“Yıllarca peşinden koştuk, iktidara gelince sırtını döndü! Kaç DSP’linin çocuğunu işe aldı?!”

Vallahi bu cevaptan sonra sohbeti bitirdim. Çünkü meseleyi anlamıştım:
“Bize koltuk düşmedi, gönlümüz kırıldı.”

Ecevit’i seversiniz, sevmezsiniz… Ama namuslu adamdı. Lakin gördük ki; örgütün beklentisi bile bambaşka.
Bu ülkede işler şöyle yürür:
Namusluysan iktidara gelebilirsin… Ama namuslu kalmak istiyorsan, iktidarı sürdüremezsin!

Çünkü bu ülkede namuslu vatandaş siyasete uzaktan bakar. Hatta dürüst olup da siyasete bulaşanlar da bir türlü yükselemez. Yükselenler ise… Eh, onların ya omzunda bir torpil roketi vardır, ya da ceplerinde birkaç “komisyon füzesi”.

Bir parti kurmak mı istiyorsun? Hadi buyur! Örgütlen bakalım. Ama bil ki; o örgütün %80’i “avantacı”, “ihaleci”, “köşe kapmacı” tayfadan olacak. Araya birkaç namuslu karışırsa da sistem, o tertemiz insanları adeta bir iltihap gibi bünyesinden dışarı atar.
“Geçmiş olsun kardeşim, sen bize uymazsın!”

Amaaa... Çok alkışlanırsın. Sosyal medyada methiyeler düzülür. Tribünler seni bağrına basar. Sonra bir gün…
Bedel ödeme zamanı gelir!
Ya örgütün çıkarlarına teslim olacaksın…
Ya da o örgütle kıyasıya kavga edeceksin!

Ve işte burada, sahneye İsmet Paşa girer, elindeki megafonla bağırır:
"Namuslular da namussuzlar kadar cesur olmak zorundadır!"

Unutmayın:
Siyaset, sosyal medya story’leriyle ya da miting meydanlarındaki “gaza gelmiş” alkışlarla yapılmaz.

Gerçek mücadele; o partinin il başkanlığında, çay kokulu plastik sandalyelerde, “Sen kimsin kardeşim?” bakışları eşliğinde yapılır.
Oraya gidin, fikirlerinizi söyleyin.
Sizi nasıl kustuklarını görün.
Siyaset sahnesinin gerçek perdesi işte o zaman açılır!

Sonrası mı?
Gelirsiniz, birlikte oturur, konuşur, ülkeyi nasıl kurtarırız, onu planlarız.
Belki bir gün gerçekten namusluların da kazanabileceği bir hikâye yazarız.