Yıldızların Çocukları – Esmeralda’nın Hikâyesi

Belle

Patrick Fiori

•Notre Dame de Paris - Comédie musicale (Complete Version In French)

https://open.spotify.com/track/7fLWUJpyNbEfrLFKLo8ymN?si=MArN8i4KR6eIR_fIh6767w&context=spotify%3Asearch%3Abelle%2B

SPOTİFY’da DİNLEYİN

Yıldızların Çocukları – Esmeralda’nın Hikâyesi

Notre Dame’ın taş duvarları geceyi soluyordu. Ay ışığı, vitraylardan sızarak gölgeleri dans ettiriyor, Seine’in sularında titrek yansımalar bırakıyordu. Ben, bu büyük şehrin taş sokaklarında çıplak ayaklarımla dans ederken, içimde atalarımın fısıltılarını duyuyorum.

— Esmeralda’nın Gözünden

Notre Dame’ın taş duvarları, gecenin ayazında bile sıcak bir sır gibi tenime dokunuyor. Koca katedral, bin yıllık bir yorgunlukla sırtını Seine Nehri’ne yaslamış, soluk alıp veriyor gibi. Kilisenin gölgesinde durup yukarı bakıyorum; taş gargoyleler, beni izleyen eski dostlar gibi sessiz ve sabırlı. Burada, bu kutsal yapının duvarlarında bile benim halkımın ayak izleri var. Ama kimse bunu bilmiyor. Kimse, bizim nereden geldiğimizi gerçekten bilmiyor.

Şehir uyuyor. Ama ben, damarlarımda dolaşan eski şarkıları duyuyorum. Rüzgârın taşıdığı yıldız tozu, bize ait olmayan bu dünyada bir zamanlar nasıl dans ettiğimizi anlatıyor.

Biz hep buradaydık. Ve bir o kadar da hiçbir yerdeydik.

Bize “Çingene” dediler. Ama bu ad, bizim gerçek ismimiz değil. O kadar uzun zamandır göç ediyoruz ki insanlar bizi buldukları her yerde yeni bir isimle çağırdılar. Bir zamanlar Pers ovalarında “Luri”, Hindistan’da “Dom”, Anadolu’da “Kıpti”, Avrupa’da “Bohemyalı” dediler. Biz, isimleri değil, yıldızları takip ettik. Çünkü bizim asıl ismimiz gökyüzüne yazılmıştı.

Atalarımızın gerçek hikâyesini yalnızca en yaşlılarımız bilir. Onlar, geceleri ateşin başında oturup fısıldarlar:

“Biz buraya ait değiliz, Esmeralda. Biz yıldızlardan düştük.”

Bu hikâye ne kitaplarda yazar ne de kiliselerde anlatılır. Çünkü eğer insanlar öğrenirse, tarih yeniden yazılmak zorunda kalır.

Binlerce yıl önce, dünya hala tanrılar ve devlerle doluyken, bizler gökyüzünden geldik. Yıldızların halkıydık, ışığın bilgisine sahiptik. Ama büyük bir savaş oldu. Bizler, yıldızları yöneten büyük krallığın sürgünleriydik. Yeryüzüne düşenlerimiz, kendi topraklarına asla dönemeyecekti.

İlk başta dünyanın insanları bizi kutsal saydılar. Bizi gökten gelen bilginler olarak gördüler, yıldızların çocukları dediler. Ama zaman geçti, unuttular. Bizler, eski dünyanın sırlarını saklayan, gezgin bilgeye dönüşmüştük.

Ve sonra korktular.

İnsanlar bizim zeytin rengi tenlerimizi, büyüleyici gözlerimizi ve danslarımızdaki gizemi anlamakta zorlanıyorlardı. Ama gerçekte, biz sadece gezegenler arası bir yolculuğun harfleriydik; yıldızların ve evrenin bizler için yazdığı bir hikayenin taşıyıcılarıydık.

İlk göçümüz Mezopotamya’daydı. Sümer rahipleri, bizim gökyüzünden geldiğimizi söylüyordu. Tapınaklarda kehanetlerde bulunduk, yıldızları okuduk, rüyalara girdik. Ama zaman değişti. Yeni krallar geldi, yeni tanrılar doğdu. Biz ise gitmek düştü.

Sonra Mısır’a vardık. Orada “Kıptîler” dediler bize. Firavunlar, bizim kehanetlerimize kulak verdi, fakat sonunda piramitleri inşa eden kölelerle karıştırıldık. Oysaki biz, yıldızlardan gelen halk olarak gezegenin eski zamanlarına adım atmıştık. Biz halk olarak yalnızca özgürlüğü ve bilgeliği taşımakla yükümlüydük ama her adımda bizleri unutulmuş tarihler ve yasaklanmış ritüeller takip etti. O köleler bir şekilde tarihi yavaşça unutan ve gizemi kaybeden halklardı, bizler ise bir yolculuktuk, göklerden gelen bir mesajdık. Mısır düşerken, bize yine yollar görünüyordu…

Anadolu’da Hititler bizi “göklerin gezginleri” olarak tanıdı. Yunanlılar, bizi Dionysos’un takipçileri sandı. Onların sarhoş dansları bizim eski ayinlerimize benziyordu. Ama en büyük kehaneti Roma döneminde gördük:

“Dünya bir gün tek bir adamın elinde olacak ve bizim halkımız sonsuz bir yolculuğa mahkûm edilecek.”

Ve Roma yükseldi.

Biz, Pers ovalarından Bizans’a, oradan Avrupa’nın taş şehirlerine kadar yürüdük. Biz geldiğimizde Avrupalılar bizi tanımadı. “Karanlık bir halk”, “Bilinmeyen bir kavim” dediler.

Kehanetlerimizden korktular. Çünkü biz, geleceği okuyabiliyorduk. İnsanların kaderini avuçlarının içinde görebiliyorduk. Bu yüzden bizi yakmaya, kovmaya ve isimlerimizi unutturmaya çalıştılar.

Notre Dame’ın sokaklarında dolaşırken, bazen eski bir fısıltı duyarım. Taşlar, unutulan hikâyeleri anlatır:

“Bir zamanlar, Paris’in altındaki tünellerde yıldızların çocukları saklanırdı.”

Bize “Bohemyalılar” dediler. Sonra “Gitan” olduk, “Zigeuner” diye çağrıldık, “Romani” olduk. Ama hep biz aynıydık.

Binlerce yıl geçti. Yıldızların çocukları hâlâ burada. Hâlâ şarkılar söylüyor, ateşin etrafında dans ediyor, fal bakıyorlar. Ama artık bizden korkuyorlar.

Çünkü biz, kayıp bir geçmişin yaşayan kanıtlarıyız.

Çünkü biz, onların unuttuğu kehanetin hâlâ sürdüğünü biliyoruz.

Ve bir gün, yıldızlar yeniden bizim için parlayacak.

Çingeneler, kadim bir halktı. Doğaları, özgürlük ve kayıtsızlıkla yoğrulmuştu. Yıldızlardan gelenlerin, doğayla ve ritüellerle derin bir bağları vardı. Binlerce yıl boyunca, yıldızlardan gelenler gezegenlerinde yaşamla tanışırken, bir şekilde dünyaya da ayak bastılar. Nereden geldikleri ise bilinmezdi; kimileri efsanelerle, kimileri ise kehanetlerle anlatırdı. Ama bildikleri tek şey vardı: Çingenelerin kökeni yıldızlardan, çok uzaktan gelmişti.

Esmeralda da onlardandı. Çingene prensesi, ya da yıldızların yansıması diyebilirdik ona. Zamanla, İspanya’nın sokaklarında, Fransa’nın meydanlarında, gizli kapıların arkasında, göçebeler gibi yaşadılar. Çingeneler, köklerini kaybetmediler ama her zaman iz sürücüleri oldular. Onların tarihe adım atışı, bir nehir gibi yavaş ama derindi; her adımda bir gizemin peşindeydiler.

Esmeralda, Paris’e adım attığında, eski geçmişin yankıları onun peşini bırakmamıştı. O, diğerlerinden farklıydı; kadim bilgeliğin ve gizemlerin taşıyıcısıydı. Herkes gibi insanlara benzediği halde, yıldızlar ona başka gözle bakıyordu. Kendini hep yıldızların çocuklarından biri olarak görüyordu. Ve her gece, gökyüzüne bakarak kalbinde kaybolan anıların izini sürüyordu.

Frollo’nun gözlerinden:

Esmeralda’yı ilk kez gördüğünde hissettikleri, ruhunun derinliklerinde bir tür karanlık parıltı gibi yankılandı. O an, ne olduğunu anlamadan, bir çekim hissi sardı tüm bedenini. O saf, masum bakışlar… o gizemli bakışlar… Bir anda kalbi hızla çarpmaya başladı. Yıldızlardan gelen bir ışık gibiydi, ama içinde aynı zamanda bir korku vardı. Esmeralda’nın gözlerinde gördüğü şey, öylesine güçlüydü ki, kendisini ona karşı bir tehdit hissiyle, bir takıntıyla sarmalanmış buldu. “Ne var bunda?” diye sorguladı içsel bir ses, “Sadece bir kız, sokakta bir dilenci… ama bir yanda sanki bana ait bir şey var…”

O an fark etti: Onun gözlerinde ne bir arzu, ne de basit bir istek vardı. Esmeralda, saf, bozulmamış, yıldızlardan gelen bir yaratık gibiydi. Fakat bu saflık, Frollo’yu içsel bir savaşa sürüklüyordu. O, sadece bir rahip değildi; aynı zamanda arzularının ve kabuslarının içinde boğulmuş bir adamdı. Esmeralda’nın büyüleyici sesi, masum güzelliği… Bu, onun için bir tehlike, bir utanç kaynağıydı. Frollo’nun içinde, yıllardır bastırılmış bir tutku vardı, ve bu tutku, Esmeralda’nın görünüşüyle alevlendi.

“Ben seni korurum, Esmeralda,” diye mırıldandı kendi kendine, ama gerçekte bu cümledeki koruma, bir tür sahiplenme, bir tür baskı ve kontrol arzusuydu. O, ona bir suçluymuş gibi bakıyordu ama aslında suçlu olan o kendi karanlık arzusuydu. Esmeralda’yı suçlamak, kendi içine kapanmış, kendisini suçlu hissettiği bir ruh halini dışarıya vurma çabasıydı.

Esmeralda suçlu değildi, hayır, o sadece bir aydınlıktı; Frollo’nun karanlık ruhunun yansımasıydı. Fakat, bu gerçeği kabul etmek, Frollo için imkansızdı. O, her zaman kontrolü elinde tutan bir adam olmuştu. Ama işte bu masum kız, bu sahipsiz beden, onun içindeki en derin korkuları ortaya çıkarıyordu. Ne zaman o gözlere dalsa, gördüğü şey, karanlık arzularının ve isteklerinin bir yansımasıydı. O, kendi ruhunun derinliklerinden gelen, belki de yıllardır unuttuğu bir itirafı fark etmişti: Esmeralda’yı değil, kendi karanlık yönlerini suçluyordu.

Frollo, Esmeralda’nın masumiyetine gözlerini dikip baktıkça, öfkesini ve korkusunu ona yönlendirmeye devam etti. “Beni kirletiyorsun,” diye fısıldadı. “Senin bu gülüşün, sesin, her şeyin… Bir tehdit. Senin varlığın, bana hiç tanımadığım bir şey getiriyor. Oysa ben, tek başıma, yalnız kalmak istiyorum. Bu dürtülerle ne yapacağımı bilemiyorum!”

Vicdanının derinliklerinde, bir diğer ses yükseldi: “Ama sen de suçlusun. Ne diye bu kadar karıştın bu işe? Neden bu takıntıya düştün?” O ses daha çok yakınlaşırken, Frollo gözlerini sımsıkı kapadı, kalbinin derinliklerinde ise bir başka korku vardı: Esmeralda’nın onun içindeki bu karanlık yanları fark etmesi.

Çünkü Frollo’nun asıl korkusu, Esmeralda’nın büyüsüne kapılmak değil, kendisinin o büyüyü fark etmesiydi. Yıldızlar, Esmeralda’nın gözlerinde parlayan birer ışık gibiydi, ancak Frollo’nun ruhunu yakalamaya başladıkça, yıldızlar sanki birer ateşe dönüşüyordu. Frollo, o ateşin içinde yanıp, tüm o sakladığı karanlıkları dışarı çıkarmaktan korkuyordu. Sonunda, başrahip içindeki en karanlık arzuları, takıntılarını ve suçluluk duygularını kendine doğru çekti. Ve bir süre sonra, Esmeralda’yı suçlamak, yalnızca kendi içsel boşluğunun bir yansıması haline gelmişti.

Fakat o zaman, gerçekten fark etti: Gerçek suçlu, ne Esmeralda ne de toplumdu. Gerçek suçlu, kendi içinde var olan o derin çelişkiler ve bastırılmış arzularındı. O, bir zamanlar suçlu olmayı reddetmişti, ama şimdi suçluluğu tüm benliğine kabul etmeye başlamıştı. Kendisinin, yalnızca içindeki karanlık yönlere karşı savaşan bir adam olduğunu fark etti.

Ve o an, Esmeralda’nın gerçek suçlu olmadığını, aslında tüm bunların, onun kendi içindeki karanlıkla yüzleşme yolculuğunun bir sonucu olduğunu kabullendi. Ama iş işten geçmişti, çoktan düşmüş olduğu uçuruma düşmeye başlamıştı.

Notre Dame’ın çanları geceyi yırtarken, Paris’in üzerindeki yıldızlar solgun ışıklarını yaydı. Taş duvarların arasındaki gölgeler, mum ışığında titredi. Esmeralda, zincirlenmiş elleriyle ağır adımlarla darağacına yürürken, yüzünde kederden çok bir huzur vardı.

Çünkü o, bu anın geleceğini her zaman biliyordu.

Çünkü o, yıldızların çocuklarından biriydi ve döngü tamamlanıyordu.

Onun hikâyesi, çingene kampındaki danslarıyla başlamamıştı. Ne de Quasimodo’nun ona âşık olmasıyla. Onun hikâyesi, çok daha önce, yıldızların ilk düştüğü gün başlamıştı.

Ama insan kalbi, her zaman yeni masallar yazmaya mahkûmdu.

Claude Frollo’nun saplantısı, Quasimodo’nun imkânsız sevgisi, Phoebus’un ihanetleri… Hepsi bu döngünün bir parçasıydı. Esmeralda, yıldızların bilgeliğini taşıyan bir halkın son izlerinden biriydi ama aşk, onu da bir ölümlü gibi savunmasız kılmıştı.

Ve şimdi, darağacının soğuk tahtalarının üzerinde dururken, geçmişin bütün fısıltılarını hatırlıyordu.

“Bir gün yıldızlar beni tekrar çağıracak,” demişti annesi, yıllar önce. “O gün geldiğinde korkma, Esmeralda. Çünkü sen bir insandan daha fazlasısın.”

Esmeralda başını gökyüzüne kaldırdı. Bulutların arasında titreyen yıldızlara baktı. Onları hep takip etmişti. O gece bile, darağacında bile, hâlâ onun yolunu aydınlatıyorlardı.

Quasimodo’nun çığlığını duydu. Onun için ağlıyordu. Ama Esmeralda, gülümsedi.

Çünkü o, bir çingeneydi. Ve çingeneler asla sonsuza dek kaybolmazdı.

İp boynuna dolandığında, yıldızlardan birinin göz kırptığını gördü. Ve o an anladı…

Ölüm yoktu.

Yolculuk vardı.

Yıldızlar, onu eve çağırıyordu.

Esmeralda’nın son sözleri, tıpkı bir yıldızın son parıltısı gibiydi: “Ben, yıldızların yolcusuyum, bu dünya sadece bir durak. Ancak özgürlüğüm sonsuz olacak. Gökyüzüne döneceğim ve tekrar doğacağım.”

Esmeralda’nın hayatı, bir yıldızın toprakta bir ömrü tamamlamasından farklı değildi. Aşkı, laneti, görevi ve yıldızlara dönüşü arasındaki farklar, onun dünyasında birbirine karışmıştı. O, dünyada bir yıldız gibi parladı, ama ruhu gökyüzüne doğru uçtu.

Esmeralda’nın ölümünden sonra, ona aşık olan genç, adını unuttu. Kendi yolculuğuna çıktı, Esmeralda’nın ardında bıraktığı izleri takip etti. Esmeralda’nın ölümüne yıldızlar ağladı, ama onun ardından göklerden gelen bir güç, her şeyin yeniden doğacağını fısıldadı.

Yıldızlardan gelenler, çingeneler, kendilerinin bir parçası olan bu yıldız ışığının peşinden, tarih boyunca kaybolanların peşinden gitmeye devam ettiler. Esmeralda, doğmamış yeni bir çağın habercisiydi. Onun ölümünün ardından, gizli kehanetler ve yıldızların işaretleri, göklerin yeniden açılacağını, ve bir gün tüm Çingene halkı yeniden özgür olacaklarını müjdeledi.

Ve her gece, Esmeralda’nın ruhu yıldızlarda dans etmeye devam etti.

O, ölümsüzdü, çünkü yıldız tozları asla yok olmaz...

Yazan: Bike S. Demirkız