İLAHİ DÖNÜŞÜM

BİKE S. DEMİRKIZ'IN KÖŞESİ: (ÖYKÜ) İLAHİ DÖNÜŞÜM

04/04/2025 05:22 | Son Güncelleme : 06/11/2025 20:35 | Bike S. Demirkız

İLAHİ DÖNÜŞÜM

YAZAN : BİKE S. DEMİRKIZ

Ela, sabahın ilk ışıklarıyla uyandı. Ahşap kulübesinin içindeki otlarla tütsülenmiş hava ciğerlerini doldurduğunda, içinde bir şeylerin kıpırdadığını hissetti. Geceden kalma rüyaların puslu yankıları zihninde dolaşıyordu: bir yılanın gözleri, bir kurdun nefesi ve rüzgârın içinde fısıldayan eski bir ses.

Ayağa kalktı, çıplak ayakları tahtanın soğuk yüzeyine değdi. Yatağının hemen yanında, kıvrılmış halde uyuyan Kara gözlerini açtı. Kara, Ela’nın siyah tüylü köpeğiydi. Aslında o sadece bir köpek değil, doğanın kendisine verdiği bir gözcüydü. Sadık, güçlü ve sessizdi.

Ela gözlerini kırpıştırarak pencereye yaklaştı. Ormanın derinlerinde garip bir sessizlik vardı. Kuşlar ötüyordu ama sanki bir şey onları temkinli olmaya zorluyordu.

“Bugün bir şeyler değişecek,” dedi Ela kendi kendine.

Öyle hissediyordu.

Dışarı adım attığında, Kara da onunla birlikte ayağa kalktı, gerindi ve peşine takıldı. Çıplak ayakları çimenlerin serinliğini hissederken, toprağın enerjisini içine çekti. Ellerini göğsünün önünde birleştirerek nefesini düzenledi. Bugün, eski bir öğretiyi uygulayacaktı: İlahi Simya Ritüeli.

Bu, yalnızca ruhu hazır olanlara gelen bir armağandı. Öğretisine göre, beden, zihin, ruh ve elementler uyumlandığında, kişi kendi varlığının ilahi formuna dönüşebilirdi.

Havadaki elektriklenmeyi hissedebiliyordu. Gözlerini gökyüzüne kaldırdığında, bulutlar tuhaf bir şekilde spiral çizerek hareket ediyordu.

Bir çağrı vardı.

Bunu hissedebiliyordu, ama neyin çağrısıydı?

Ela, ormanın kalbine doğru ilerledi. Ağaçların gölgesi ona rehberlik ediyor, toprak ona adımlarını nereye atması gerektiğini fısıldıyordu. En sonunda, büyükbabasının ona yıllar önce göstermiş olduğu kutsal taş halkasına vardı.

Bu halkada, dünyanın dört bir yanındaki kadim şamanlar elementlerin yöneticileriyle bağ kurardı. Ela, taşların tam ortasına oturdu ve derin bir nefes aldı.

Burada birçok kez ayin yapmıştı ama bugün her şey farklı geliyordu.

Kara da bunu fark etmiş gibiydi, çünkü kulakları dikilmiş, patileri gergin bir biçimde yere basıyordu.

Kara aniden durdu ve boğuk bir hırlamayla bir noktaya odaklandı. Ela gözlerini kısarak baktığında, gölgelerin arasından bir çift buz mavisi gözün ona kilitlendiğini gördü.

Bir kurt.

Ela’nın nefesi kesildi. Kurtlar nadiren insanlarla doğrudan göz teması kurardı. Ama bu kurt… farklıydı.

“Sen kimsin?” diye fısıldadı Ela.

Kurt ona yaklaşmadı ama kaçmadı da. Sadece onu izledi. Gözlerinde tuhaf bir bilgelik vardı; sanki bir hayvan değil de eski bir ruh ona bakıyordu.

Ela, bir adım attı. Kara hırlamaya devam etti ama Ela elini kaldırarak onu sakinleştirdi. Kurt, bir an başını hafifçe yana eğdi, ardından ormanın derinliklerine çekildi.

Ela, bir şeylerin ters gittiğini hissetti. İçinde yükselen garip bir his vardı, sanki dünyanın iki yüzü arasında sıkışıp kalmış gibiydi.

Ayini başlatması gerektiğini biliyordu.

Taş çemberin ortasına oturdu ve gözlerini kapattı.

“Ben, Ben’im.

Ben, İlahi Simyanın varlığıyım.

Hava, Su, Toprak, Ateş ve Eter benimle olsun.

Ben dönüşmeye hazırım.”

Ela’nın iç sesi güçleniyordu. Bedeninin içindeki titreşim değişiyordu. Bir anda, rüzgârın yönü değişti. Kuzeyden esen meltem daha yoğunlaştı. O anda, Thor ve Aries, havanın efendileri beliriverdi. Ela’nın etrafında görünmez kanatların çırpınışını hisseder gibi oldu.

“Ela, havayı çağırdın. Zihnin şimdi saflaşacak.”

Ela’nın zihninde geçmişin yankıları siliniyor, eski korkular buharlaşıyordu. Anıları, rüzgârla birlikte uçuyordu.

Tam o sırada, doğudan gelen suyun sesi duyuldu. Neptune ve Lunara, suyun efendileri, Ela’nın önünde belirdi. Onların varlığıyla Ela’nın kalbi genişledi, sevgiyle doldu. İçinde yıllardır tuttuğu acılar çözülüyor, geçmişin izleri su gibi akıp gidiyordu.

“Ela, duyguların özgürleşti. Şimdi sevgiyi her hücrende taşıyabilirsin.”

Toprak, ayaklarının altından titreşmeye başladı. Virgo ve Pelleur, toprağın efendileri, derin bir sesle konuştular.

“Bedenin kutsaldır, Ela. Onu bir tapınak gibi onurlandır.”

Ve sonra… yılan ortaya çıktı.

Tam karşısında, çemberin kenarında, kırmızı gözlü bir yılan süzülerek yaklaşıyordu.

Ela’nın içi ürperdi ama korkmadı. Yılan dönüşümün ve bilgeliğin sembolüydü.

Yılan başını kaldırdı, gözlerini Ela’nın gözlerine dikti ve konuşmadan fısıldadı:

“Beni kabul edersen, bilgelik senin olur. Ama beni reddedersen, eski benliğinle burada kalırsın.”

Ela derin bir nefes aldı. Kalbi hızlanmıştı ama bu sınavın ne anlama geldiğini biliyordu.

Yılanı kabul etti.

Ela’nın hücreleri ışıkla titreşmeye başladı. Her nefes alışında bedeni kristalize oluyor, içindeki yaşam gücü uyanıyordu.

Son olarak, batıdan bir ateş dalgası geldi. Helios ve Vesta, ateşin efendileri, Ela’nın ruhunu alevlendirdi.