Karanlıkta Bir Işık: Fatma ve Çocuk

Bike S. Demirkız'ın Kaleminden: Karanlıkta Bir Işık: Fatma ve Çocuk

05/09/2025 12:24 | Son Güncelleme : 06/11/2025 20:32 | Bike S. Demirkız

Karanlıkta Bir Işık: Fatma ve Çocuk

Yazan: Bike S. Demirkız

Eski bir apartmanın mutfağında, tahta dolabın altındaki ince bir çatlakta yaşayan bir hamamböceği vardı. Adı Fatma’ydı.

Dünyası gölgelerden, unutulmuş ekmek kırıntılarından ve rutubet kokusundan ibaretti. Soğuk fayans onun yatağı, karanlık ise tek örtüsüydü.

Annesi küçüklüğünden beri aynı nasihati vermişti:

“İnsandan uzak dur. Işık görürsen kaç. Ses duyarsan saklan. Çünkü onların gözünde biz yaşam değil, sadece kiriz.”

Fatma korkuyu tanıyordu, ama merakını susturamıyordu. Gece herkes uyuduğunda, antenlerini titreterek fayanslarda geziniyor, sessiz mutfağın dilini dinliyordu: damlayan musluk, uğuldayan buzdolabı, rüzgârın aralık pencereden getirdiği şehir kokuları…

Bir gece, ekmek kırıntısı taşırken aniden bir ışık patladı.

Dondu kaldı.

Karşısında elinde fener tutan bir insan çocuk vardı. Ama bu çocuk ne bağırıyor ne de terlik kaldırıyordu. Yalnızca şaşkınlıkla ona bakmaktaydı.

“Ne kadar küçüksün…” diye fısıldadı çocuk.

Fatma anlamadı ama hissetti: O bakışta öldürme isteği yoktu saf sevgi vardı.

Ertesi gece çocuk tekrar geldi. Elinde küçük bir bisküvi parçası vardı.

“Korkma. Sana zarar vermem,” dedi.

Fatma çekinerek yaklaştı, kırıntıyı aldı ve yuvasına kaçtı.

Sonraki gecelerde sahne tekrarlandı. Çocuk sessizce oturuyor, kırıntı bırakıyor, Fatma önce koşarak alıyor, sonra biraz daha uzun kalıyordu. Antenlerini sallıyor, çocuk da karşılık olarak gülümsüyordu.

Fatma küçük dünyasında ilk defa şunu fark etti:

İnsan, sadece terlik demek değildi. İnsan, bazen ışık ve sükûnet de olabiliyordu.

Ne yazık ki huzur ortamı çok uzun sürmedi.

Bir gece mutfağın kapısı açıldı, İnsan Kadının sesi yankılandı:

“Ayyiyy! Hamamböceği!”

Terliğini bir hamle ile ayağından çıkarıp eline aldı ve aynı hızla Fatma’nın üzerine doğru patlattı. Fatma can havliyle kaçtı. Ancak anne donanımlıydı, Bir süpürge antenlerinin üstünden geçti. Kıl payı kurtulmayı başardı.

“Öldür şunu hemen!” diye bağırdı kadın kocasına.

Çocuk araya girdi:

“Anne, baba yapmayın! O da bizim gibi sadece yaşamak istiyor.”

Annesi şaşkınlıkla baktı:

“Sen bir böceği mi savunuyorsun bana?”

O sırada Fatma çoktan çatlağına sığınmıştı. Fiziksel yara almamış olsa da bedeni, kalbi yara almıştı Günlerce çıkamadı yuvasından.

Çocuk ise sabırla her gece geldi. Bisküvi kırıntısını bıraktı, sessizce yere uzandı:

“İstersen hiç çıkma… Ama bil ki ben hep buradayım,” diye fısıldadı Fatma’nın yuvasına doğru.

Sonunda açlık ağır bastı. Fatma usulca yuvasından dışarı çıktı, önce çocuğa baktı, sonra kırıntısını aldı. Bu kez acele etmedi. Kaçmadan önce antenlerini salladı. Teşekkür etmek ister gibiydi.

Ertesi gün çocuk, annesinin telefonda konuştuğunu duydu:

“Yarın ilaçlama yapılacak. Şu böceklerden kurtulalım artık.”

Çocuğun yüreği sıkıştı. Gece dolaptan boş bir cam kavanoz aldı, içine bisküvi kırıntısı koydu ve gidip çatlağın önünde dostuna fısıldadı:

“Burada kalırsan öleceksin. Gel benimle.”

Fatma önce çekindi. Ama antenleri o sesin güvenini tanıyordu. Söyleneni yaptı, yavaşça kavanoza girdi.

Ertesi sabah çocuk, bahçenin kuytu bir köşesinde kapağı açtı:

— “Burası senin evin olsun. Burada kimse sana zarar vermez.”

Fatma toprağın, çimenin kokusunu içine çekti. Yaprakların arasında kaybolmadan önce durdu, antenlerini salladı. O anda çocuk, o küçücük varlığın sessiz bir teşekkür sunduğunu hissetti.

***

Etiketler : Bike S. Demirkız öykü

Zamanın Parçalanamaz Akışı Bursa'da Orman Yangını: Ekipler Seferber Oldu