Kız kısmı okuyup da ne yapacak?

Bike S. Demirkız'ın kaleminden: (Öykü) Kız kısmı okuyup da ne yapacak?

11/09/2025 20:44 | Son Güncelleme : 06/11/2025 20:33 | Bike S. Demirkız

Kız kısmı okuyup da ne yapacak?

Yazan: Bike S. Demirkız

Küçüklüğümden beri tek hayalim vardı: annemin benimle gurur duyması. Ne alkış beklerdim ne de büyük övgüler… Sadece bir “aferin kızım” duysam yeterdi.

Bir akşam mutfakta, annem dolma sararken ben heyecanla dedim ki:
— Anne, iş buldum! Lokantada bulaşık yıkayacağım. Belki az bir şey ama okul masraflarımı çıkarırım.

Kalbim deli gibi çarpıyordu. Belki bu sefer yüzünde bir tebessüm görürdüm. Ama annemin dudaklarından dökülen sözler, içimi buz gibi yaptı:
— Okuyup da ne olacak sanki? Bir de çalışacakmış. 3 kuruşla adam mı olacaksın? Kadın kısmı okuyunca kafası karışıyor, Boş işler bunlar? Senin yerin evin. Elin yüzün düzgün maşallah, hayırlısıyla iyi bir kısmet de gelir yarın öbür gün. Evinin kadını, çocuklarının anası olursun. Ne işin var okulda? Gel bir el at şu dolmalara da bir an önce bitirelim.

Sustum. O gece odama gidip yorganın altında sessizce ağladım. İlk değildi, son da olmadı…Ama bir karar verdim, ne olursa olsun pes etmeyecektim.

Aylarca gündüz okul, öğleden sonra iş… Elim su içinde buruş buruş olurdu, korlarımı kaldıracak gücüm kalmazdı, geceleri sabahlara kadar ders çalışırdım, gözlerim uykusuzluktan kan çanağına dönerdi. Komşu kızları çeyizini düzerken ben kitaplar arasında uyuyakalıyordum. Arkadaşlarım sorardı:
— Sen bu kadar yorgunluğa nasıl dayanıyorsun?
Ben gülümserdim ama içimde annemin sesi yankılanırdı: “Kız kısmını okuyup da ne olacak sanki?”

Otobüse param olmayınca kilometrelerce yürüdüm. Karnım açken “tokum” dedim. En çok acıtan, imkânsızlıklar değildi; annemin bana hiç inanmamasıydı.

Bir gün dayanamadım, sordum:
— Anne, neden hiç bana inanmıyorsun? Neden “yaparsın kızım” demiyorsun?
Annem gözlerimin içine bakmadan cevap verdi:
— Kız kısmı okuyup da ne yapacak? Bak okuyacağım diye kendini yırtıyorsun, arada kısmetlerin kaçıyor bir bir. Fadime’nin kızı sümüklü Zarife bile nişanlanmış, hem de damadın kebapçı dükkânları varmış. Sense boş hayallere kapılmışsın, tek çocuksun diye seni çok şımarttık çok!

O sözler yüreğimi delip geçti ama ben yılmadım. Sessizce, kendi savaşımı verdim. Hep yüksek notlarla, Boğaziçi Üniversitesi Moleküler Biyoloji ve Genetik bölümünden derece ile mezun oldum. Sonunda mezuniyet töreni geldi çattı. Elimde diplomam, gözümde yaş… Sevincim buruktu, çünkü en çok duymak istediğim “aferin” yine eksikti.

Salondan çıktığımda kapının önünde biri beni bekliyordu. Annemdi. Yüzüme bakıyordu, gözleri dolu doluydu. Dudakları titreyerek dedi ki:
— Kızım… hakkını helal et. Ben sana inanmadım, sense bana rağmen başardın.

O an anneme sarıldım ama içimde bir yara vardı, hiç kapanmayacak. Çünkü anladım ki, bazen en ağır darbeyi düşmandan değil, en sevdiklerimizin dilinden alıyoruz.

“Anne” dedim “yıllarca bir Aferin bekledim senden ama bugüne kadar duyamadım. Umarım bundan sonra benimle hep gurur duyarsın. Kızın artık yuvadan uçuyor, ama koca evine değil, biraz daha uzaklara. Harvard Üniversitesi’nden Yüksek Lisans bursu kazandım, haftaya gidiyorum, hakkını helal et annem!”

Etiketler : Bike S. Demirkız öykü

Bursa'da Korkutan Gökyüzü Manzarası: Mercek Bulutu Yeniden Gündemde MUTLULUK: HAYATIN EN GÜZEL HİSSİ