Son Baharda Aşk

BİKE S: DEMİRKIZ'IN KALEMİNDEN: Son Baharda Aşk

04/09/2025 08:02 | Son Güncelleme : 06/11/2025 20:33 | Bike S. Demirkız

Son Baharda Aşk

Yazan: Bike S. Demirkız

Topağacı’nda eski bir apartmanın dördüncü katında yaşayan Selma Hanım, 79 yaşındaydı. Edebiyat profesörlüğünden emekli olmuş, kitaplarının ve anılarının arasında sessiz bir hayat sürüyordu. Kocası yirmi yıl önce vefat etmişti. Çocukları ara sıra uğrayıp “anne kendine dikkat et, sakın bir çılgınlık yapayım deme” diye tembihliyorlardı.

Aynı sokakta, başka bir apartmanda oturan Murat Bey, 83 yaşında emekli bir diplomattı. Hayatının büyük kısmını ülke ülke dolaşarak geçirmiş, yaşlılığında memleketine dönüp İstanbul’un kalabalığında dinginlik aramıştı.

İkisi ilk kez, Nişantaşı Kültür Merkezi’ndeki edebiyat seminerlerinde tanıştı. Önce kısa selamlar, sonra birlikte kahveler, derken şiir sohbetleri… Bir gün Yahya Kemal’in dizelerinde, ertesi gün Orhan Veli’nin satırlarında buluştular.

Bir akşam, Maçka Parkı’nda kol kola yürürken Selma Hanım sessizliği bozdu:

“Bizim yaşımızda hâlâ aşktan bahsetmek garip olur mu sizce Murat Bey?”

Murat Bey, yılların ciddiyetini kenara bırakıp gülümseyerek yanıtladı:

“Sevgili Hanımefendi, aşk takvim tanımaz. Cesaret eden kalpte her zaman bahar vardır.”

Ama ikisinin de bir engeli vardı: çocukları. Selma Hanım’ın kızları “anne, bu yaştan sonra macera mı olur” diye çıkışıyordu. Murat Bey’in oğulları ise “baba, artık otur evinde, gençlik geçti” diyordu.

Onlarsa evlatlarından gizli küçük kaçamaklarını sürdürüyorlardı.

Bir akşam kahvelerini içerken Selma Hanım iç çekti:

“Çocuklarımız bizi porselen biblo gibi görüyorlar. Ama hâlâ kanımız kaynıyor, kalbimiz çarpıyor.”

“Öyleyse,” dedi Murat Bey kısık bir sesle, “Haydi son bir delilik yapalım.”

Karar verildi: Gizlice Evleneceklerdi! Sessizce, kimseye haber vermeden.

Ertesi sabah Murat Bey belediyeye gidip nikah memurluğundan gün aldı. Şişli Belediyesi’nin Nikah Dairesi’nde, iki gün sonraya boş yer vardı. Tarih not edildi.

O gün geldiğinde Murat Bey lacivert takımını giydi. Selma Hanım, krem rengi sade bir elbiseyle çıktı evden. Elinde küçük bir karanfil demeti vardı.

Nikah salonunda, şahitler bizzat hayatın içinden seçilmişti: apartmanın görevlisi ve semtteki manavın kızı. Görevli memur, gülümseyerek sordu:

“Selma Hanım, Murat Bey, kendi isteğinizle evlenmeyi kabul ediyor musunuz?”

“Hayatımda ilk defa bu kadar eminim” dedi Selma Murat Bey’in ayağına hafifçe basarken.

“Seksen üç yıl bekledim bu cevabı” dedi Murat eğilip usulca Selma Hanım’ın elini öperken.

Kalabalık yoktu, alkışlar yoktu. Ama imzalar atıldığında gözlerinde yılların değil, gençliğin parıltısı vardı.

Sonrasında Topağacı’nın köşesindeki mütevazı bir restorana uğradılar. İki tabak zeytinyağlı, biraz rakı, yanında beyaz peynir. Garson merakla sordu:

“Bugün özel bir gün galiba, Beyamca?”

“Nikahımız” dedi Murat Bey, göz kırparak.

Garson kahkaha attı, şaka sandı. Gelgelelim onların bakışlarında bütün ciddiyet ve gizli mutluluk saklıydı.

O gece Selma Hanım’ın evinde, Salon masasının üzerindeki şamdanlarda, yıllardan beri ilk kez, mumlar yakılmış, birer kadeh şarap doldurulmuş ve iki kişilik mütevazi bir sofra kurulmuştu.

“Bu bizim yeni başlangıcımız” dedi Murat.

“Ve en güzel deliliğimiz” diye yanıtladı Selma, gözyaşlarını silerek.

Gece yatmadan günlüğüne şunu yazacaktı:

“Bugün tüm kuralları yıktık. Öğrendim ki hayat yaşla değil, cesaretle ölçülüyor.”

Etiketler : BİKE S. DEMİRKIZ öykü Son Baharda Aşk

Davamız Şahısların Değil, Milletin Davasıdır CHP İnegöl Gençlik Kolları Başkanı Eren'den Anlamlı Mesaj: "CHP Gençliğin Umudu, Geleceğin Güvencesi"