Türkiye'nin Trajikomik Hayatı

 Türkiye'nin Trajikomik Hayatı

Ne garip değil mi? Yıllardır ülkemizde yaşayan bizler kendimizi dünyadan soyutlamışız. Hem dünyada olup bitenlerle ilgilenmiyor hem de bizimle ilgilenmeyen dünyaya kızıyoruz. Tam bir tutarsızlık sergiliyoruz.

Oysa dünyanın bizi tanıması için, öncelikle bizim dünyayı tanımamız gerekmiyor mu?

Sanılanın aksine bizim dışımızdaki gelişmiş ülkelerde yaşayanlar lüxs bir hayata sahip değildir. Sıradan ve  ucuz giyinir, ikinci el kıyafet onlar için gocunulacak bir şey değildir; çünkü parayı giysiye değil, kitaba, sinemaya ve yemeğe harcamayı sever.

Ucuz giysilerini havalı kılan tek şey boyunlarına dolayıverdikleri renkli kaşkollarıdır. Ayrıntıdaki ufak bir dokunuş onlar için yeterlidir.

Arabada, trende, otobüste,uçakta yaptıkları tüm seyahatlerde yanlarında kitap ve dergi olur. Tatile giderken bavul bavul elbise koymazlar çantalarına, onun yerine kitap doldururlar. Dünyayı araştırır, yazılar yazar, makaleler kaleme alırlar, yöneticilerini eğitimli kişilerden seçerler. Eğitime, bilime, saygı duyarlar.

Bizde bir tiyatrodur dönüyor yıllarca sahnede, demokrasi dekoru var, hukuk dekoru, medya dekoru, ekonomi dekoru var. Milliyetçilik, sağcılık,solculuk,sanat,kültür,dincilik,batıcılık,laiklik: bunların hepsi var.

Bu maskeli balonunun izleyicileri de biziz...

Ama birde bakıyorsunuz ki arkası yok bunların. Seyircinin izlemesi için sadece ön yüzleri hazırlanmış. Şatafatlı dekorlar, oymalar,kakmalar,süslemeler hep seyircide gerçeklik duygusu uyandırabilmek için hazırlanmış. İçi boş dışı hoşmuş bu sergilenenlerin.

Beynimizi bir illüzyonun gerçekliğine inandırmak için sergilenmiş her şey.

O cicili bicili dekorları ve göz kamaştıran ışıkları gördüğünüz anda heyecana kapılıp arkalarında çok büyük yapılar olduğunu sanıyorsunuz. Ve yanılıyorsunuz. Hepsi dekor!

O çok büyük yapıların içinde buz gibi  gerçekler var. O gerçekler yenilen istakozlar, pahalı kol saatleri, lüks araçlarla hava atmak, türlü süsün ve lüxün içinde ütopik bir hayat sürdürmek var.

O şatafatlı yaşantılar dünyayı bu ülkeden ibaret sanmamıza neden oluyor.

Bir Türk’ün dünyayla yarışmasına ya da evrensel ölçüler benimsemesine gerek olmuyor böylece. Çıta ne kadar düşük olursa olsun, iç pazarda hem para kazanabiliyor insanlar hem de üne, şana ve iltifata boğuluyorlar. Kısa yoldan bunlara erişme imkanı varken neden extra çaba sarf etsinler ki?

Dünya biziz zannediyorlar.

Sahnedeki muazzam görüntünün köpükten yapılmış dekorlar olduğunun anlaşılması vakit alıyor.

Yılardır yazıyorum, hem kitaplarımda, hem köşe yazılarımda hem de makalelerimde o sahne sahte, gözünüzü boyuyor, köpükten yapılmış. Dünya bu değil, gelin dünyanın keşfine çıkalım diye. Ama duyan yok.

Demokrasi gibi hukuk gibi çağdaşlık gibi, Avrupalılık gibi aldatmacalarını seyretmeyi ne zamana kadar sürdüreceğiz?

Bu oynanan oyuna karşı oyunun sonunda ise çıkıp bağıracağım:

‘’Yıktın perdeyi eyledin viran/ Varayım sahibine haber vereyim heman!’’

"Durun kalabalıklar bu cadde çıkmaz sokak.

Bağırsam kollarımı makas gibi açarak."

Eğitimci Yazar

Soner Atabek